ရောက်မိရောက်ရာ ဖတ်၊တွေးတွေ ဒီရက်ပိုင်း Facebook ပေါ်မှာ ဖတ်လိုက်ရတဲ့ Jackie Chan နဲ့ Teresa Teng အကြောင်း အခြေခံပြီး ဒီနေ့ စာရေးဖြစ်တာ။ အခုလဲ Teresa Teng ရဲ့ နာမည်ကျော် သီချင်း ကို ဖွင့်ရင်း ရေးနေတာ။ Jackie Chan ရေးထားသလို သူ့ အနေနဲ့ Teresa Teng အပေါ် ရိုင်းစိုင်းမိတာတွေက သူ့ငယ်ဘဝ အငုံ့စိတ် အပေါ် အခြေခံတယ် ဆိုတာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ဆက်စပ်တွေးမိလို့ပါ။ သာဓု ရဲ့ “အတာ” ထဲမှာလဲ အဲဒီ အငုံ့စိတ် အကြောင်း ရေးထားတာ သတိရမိတယ်။ ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်း ရဲ့ အသုံးအရဆိုရင်တော့ ငယ်ဘဝ “ဆူးကြီး”တွေ ပေါက်ခဲ့တာကြောင့်ပေါ့။ Jackie Chan က သူ အသက်ကြီးတဲ့အချိန်မှ နောင်တ ရရင်း ဒါ မကောင်းဘူးလို့ ပြန်ပြောနိုင်တာကို။ အဲဒီအချိန် ကာလ သူ့ရဲ့ အောင်မြင်မှု ၊ လူငယ်စိတ် နဲ့ကျ အမှားလို့တောင် သတိထားမိမှာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ထပ် ပြန်စဥ်းစားရင်ကျတော့လဲ Teresa Teng ကို ၁ နာရီကြာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ခိုင်းထားတဲ့ အဖြစ်အပျက်မှာဆိုရင်လဲ သူက Dragon Lord ဇာတ်ကားကို ရိုက်နေတဲ့အချိန်လို့ ပြောတယ်။ အဲဒီဇာတ်ကား က အခု ပြန်ကြည့်ရင်တောင် ကြည့်ကောင်းပြီး action တွေက မိုက်တယ်။ (အနည်းဆုံး action ဇာတ်ကားကောင်းလို့ ပြောလို့ရတယ်။) အဲဒါဆိုတော့ အဲဒီအချိန် အဲဒီဇာတ်ကားအပေါ် စိတ်အရမ်းနှစ်ထားလို့သာ အခု နှစ်ပေါင်းအများကြီးကြာတဲ့အထိ လူတွေ ပြန်ကြည့်ဖြစ်နေသေးတာကို။ ထားကြပါစို့ .

နိုင်ငံရေး မအလ ရဲ့ စစ်မှုထမ်း ဥပဒေကြောင့် တနိုင်ငံလုံး စိတ်ဆင်းရဲ ကိုယ်ဆင်းရဲ ဖြစ်ရဆုံးအချိန်ကာလပဲ။ ဘယ်သူနဲ့ တွေ့တွေ့ ဒီအကြောင်းပဲ ပြောကြတယ်။ မိဘတိုင်းကလဲ အိမ်ရောင်း၊ကားရောင်းပြီး သားသမီးကို နိုင်ငံခြားပို့ဖို့ ကြိုးစားနေကြတယ်။ နယ်တွေမှာတော့ မဲနှိုက် ရွေးချယ်တာတွေ ကြားနေရပြီ။ ရန်ကုန်၊မန္တလေးလို မြို့ကြီးတွေမှာလဲ အိမ်တိုင်ရာရောက် စာပို့တာတွေ ရှိလာပြီ။ ကချင်ဘက်က ထိုးစစ်တွေ အခြေအနေကောင်းတဲ့ပုံပဲ။ ရခိုင်ဘက်မှာလဲ မြို့နယ် ၈ မြို့နယ်လောက်အထိ AA က ထိန်းချုပ်ထားပြီးပြီ။ ရှမ်းမြောက်ဘက်ကတော့ ဗမာစစ်တပ် မရှိသလောက် ဖြစ်သွားတဲ့ ပုံ။ ဒီတော့ ရွေးချယ်စရာမရှိတဲ့အခါမှာ ဗမာစစ်တပ်က ပြည်မအတွင်းဘက်ခြမ်းကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ခံစစ် လုပ်ချင်ပုံပေါ်တယ်။ ဒါတောင် ရွာတွေ မီးရှို့ခဲ့တဲ့ အကျိုးဆက်ကြောင့် တကယ်တမ်း ထိန်းနိုင်မယ် မထင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် စစ်မှုထမ်းဥပဒေကြောင့် စတေးခံရမယ့် လူဦးရေ ပိုများသွားမှာတော့ သေချာတယ်။ (ရခိုင်မှာ မကြာသေးခင်ကမှ ဆွဲသွင်းထားတဲ့ မွတ်စလင်ရိုဟင်ဂျာတွေကို စစ်တိုက်ခိုင်းတာကြောင့် သေနေကြတဲ့ ပုံတွေ တွေ့ရတယ်။) တော်လှန်ရေးဘက်က စိတ်မကောင်းစရာကတော့ Non-CDM တွေကို နှင်ထုတ်တဲ့ ကိစ္စ နဲ့ ထောင်ချတဲ့ ကိစ္စတွေ ကြားလာရတာပဲ။ ဒါ မဖြစ်သင့်တဲ့ ကိစ္စလို့ မြင်တယ်။ (အမြင်သာဆုံး ဥပမာ ပြောရရင် NLD ခေတ်မှာ ဗမာတွေ အုံလိုက်ကျင်းလိုက် AA ကို တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြပေမယ့် AA ဘက်က သူတို့အသာရချိန်မှာ သာမန်ပြည်သူ ဗမာ (အစိုးရဝန်ထမ်း) တွေကို နှင်ထုတ်၊ထောင်ချတဲ့ သတင်း ကြားဖူးလို့လား)။ နောက်ပြီး မော်လူးဘက်မှာလဲ သစ်ခိုးထုတ်တာကို ပကဖ က ခွင့်ပြုလို့ ပြည်သူတွေ က တားတဲ့ သတင်းလဲ ထွက်လာတယ်။ နောက်ပြီး ဆားလင်းကြီးဘက်မှာ စက်ရုံကနေ ပစ္စည်းယူတာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ပကဖ နဲ့ ပြည်သူနဲ့ ပြဿနာတက်တဲ့ သတင်းလဲ ထွက်လာတယ်။ တကယ်တို့ ပကဖ၊ပအဖ တွေက ပြည်သူတွေကိုယ်တိုင် (သို့) ဆန္ဒပြဦးဆောင်သူတွေအနေနဲ့ အလျင်စလို စိတ်လိုက်မာန်ပါ လုပ်ဆောင်ခဲ့မှု ရဲ့ အကျိုးဆက်ကနေ စတယ်လို့လဲ ပြောလို့ရတယ်။ (ဘာလို့လဲဆိုတော့ အာဏာသိမ်းသိမ်းချင်း လောက်မှာ ကိုယ့်မြို့ကို ကိုယ် အုပ်ချုပ်မယ် ဆိုတဲ့ အယူအဆကနေ အပြိုင်အဆိုင် ပကဖ၊ပအဖ တွေကို

WordPress Error တက်ပြီး မနည်း ပြန်ဆယ်ထားရတယ်။ ရှိသမျှ plugin / theme အကုန် uninstall လုပ်ပီး minimal ဖြစ်တယ်လို့ ခံစားရတဲ့ Independent Publisher theme ကို သုံးနေတယ်။ နိုင်ငံရေး မနေ့က အာဏာသိမ်းမှု ၃ နှစ်ပြည့်။ Silent Strike လုပ်ကြတယ်။ တိုက်ပွဲတွေကတော့ နေရာအနှံ့မှာပဲ။ ရှမ်းမြောက်ဘက်မှာ ငြိမ်သွားပေမယ့် ရခိုင်ဘက်မှာ စခန်းသိမ်းတိုက်ပွဲတွေ ပြန်ဖြစ်နေတယ်။ တနင်္လာရီဘက်မှာ ဖြစ်တဲ့အကြောင်းလဲ ဖတ်လိုက်ရတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံအလယ်ပိုင်းကတော့ တိုက်ပွဲ အပြင် မီးရှို့ခံရတဲ့ သတင်းတွေ ဖတ်နေရဆဲပဲ။ မြေစာပင်တွေရဲ့ နာကျည်းမှုက နှစ်ပေါင်းများစွာ ပျောက်ပျက်မှာ မဟုတ်နိုင်ဘူး။ ဗမာစစ်တပ် + သူ့လော်ဘီတွေကတော့ စစ်တပ် ဘာလုပ်လုပ် အမှန် ဆိုတဲ့ အချိုးမျိုး တသက်လုံးချိုးနေမှာပဲ။ နာကျည်းမှု နဲ့ တဖက်ကန်းအယူအဆ ဘယ်အရာက နိုင်သွားမလဲ ဆိုတော့ နှစ်ပေါင်း ၆၀ ကျော် မပြီးပြတ်သေးတဲ့ ပြည်တွင်းစစ်က အဆုံးအဖြတ်ပေးလိမ့်မယ် ထင်တယ်။ ပြည်တွင်းမှာတော့ နေရာအများစု မီးပိတ်နေပေမယ့် နေပြည်တော်မှာတော့ ၂၄ နာရီ မီးရတယ် ဆိုလားပဲ။ နည်းပညာ ယောင်တဲ့ ရက်စွဲတွေပဲ။ DE ပိုင်းပဲ လုပ်ရမလိုလို ၊ Web Dev ပိုင်းပဲ လေ့လာရမလိုလို၊ Flutter + Dart ပိုင်းပဲ လုပ်ရတော့မလိုလို။ personal project တွေလဲ ရပ်နေတာ တစ်လလောက် ရှိတော့မယ် ထင်တယ်။ ကလေးတွေကို CS50 Python သင်ပေးနေတာတော့ ပြီးတော့မယ်။ အနာဂါတ် ပိုအားစိုက်ဖို့ လိုနေပြီ။ အင်္ဂလိပ်စာ ပိုကောင်းအောင် ရေးတတ်၊ပြောတတ်ဖို့ လိုနေပြီ။ ကျန်းမာရေး ပိုလိုက်စားဖို့ လိုနေပြီ။ အလေလွင့်တာတွေ လျှော့ဖို့ လိုနေပြီ။ နေ့စဥ်ဘဝ အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတော့ အချိန်တော့ မှန်နေတယ်။ မနက်ဆိုရင် Gym သွားတယ်။ ပြီးရင် ဟင်းချိုင့်ဆေးတယ်။ ထမင်းချက်ရမှာတော့ ပျင်းလို့ အပြင်ကနေပဲ ဝယ်စားလိုက်တယ်။ US Senate မှာ Child Safety အတွက် Tech CEOs (Facebook, X, TikTok, Discord, SnapChat) hearing နားထောင်ဖြစ်တယ်။

အလုပ်တစ်ခု ရှိတော့ မနက်စောစောထပြီး အလုပ်လုပ်ဖြစ်တယ်။ Youtube မှာ သီချင်းဖွင့်ထားရာကနေ အစ္စရေး-ပါလက်စတိုင်း စစ်ပွဲသတင်းတွေ တက်လာလို့ နားထောင်ဖြစ်သွားတာ။ စစ်ပွဲတွေရဲ့ အစ-အဆုံးက ဘာလဲ။ စစ်ပွဲတွေမှာ တရားသောစစ် ဆိုတာ ရှိသလား။ သေဆုံးသွားကြသူတွေ (စစ်သားတွေပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ အရပ်သားတွေပဲ ဖြစ်ဖြစ်) – တရားသော နည်းဖြင့် သေဆုံးခြင်း မှ မဟုတ်တာ။ ဒီ အပေါ်စာတပိုဒ် မဆုံးခင်မှာပဲ ဒီ မနက် သတင်းတွေတက်လာတာက လိုင်ဇာ မှာ ဗမာစစ်တပ်ရဲ့ လက်နက်ကြီးကြောင့် စစ်ဘေးရှောင်စခန်းက အရပ်သားတွေ အစုလိုက် သေတဲ့ သတင်း ကြားလိုက်ရပြန်တယ်။ လိုင်ဇာ နဲ့ Gaza ဘာများ ကွာတော့လို့လဲ။ ပါလက်စတိုင်း – Hamus တွေဘက်က စစ်သွေးကြွပီး အစ္စရေးကို မနေ့တနေ့က ဝင်တိုက်တဲ့ သတင်းပဲ လူတိုင်း ပြောကြတယ်။ ဒါပေမယ့် နှစ်ပေါင်း ၇၅ နှစ်ကျော်လောက် က စဖြစ်တဲ့ အကြောင်းတရားကိုတော့ ဘယ်သူမှ မပြောကြတော့ဘူး ။ နားလည်ရသလောက်တော့ အနောက်နိုင်ငံတွေက ပါလက်စတိုင်းတွေ သပ်သပ် တနိုင်ငံ (သို့) တနေရာ ၊ အစ္စရေး (ဂျူး)တွေအတွက် တနိုင်ငံ (သို့) တနေရာ သတ်မှတ်ဖို့ ကြိုးစားတာကနေ စတယ် လို့ ထင်တယ်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ် အပြီးမှာ အစ္စရေးက နိုင်ငံ ကြေညာပြီး အာရပ်-အစ္စရေး စစ်ပွဲ ဖြစ်လိုက်သေးတယ်။ သမိုင်းကြောင်းကို ဒီ Washington Post က ရှင်းပြထားတာ ဖတ်ကြည့်သင့်တယ်။ တောင်ကိုရီးယား – မြောက်ကိုရီးယား ၊ ဗီယက်နမ် တောင်-မြောက် ၊ အိန္ဒိယ – ပါကစ္စတန် ၊ ဘာကျန်ဦးမလဲ။ သွေးခွဲခဲ့မှုတွေကို ပြန်ကြည့်ရင် တော်တော်များများ အောင်မြင်တာ တွေ့ရတယ်။ ဗီယက်နမ် ပြန်ပေါင်းနိုင်သွားတာတောင် စစ်နိုင်လို့ ဖြစ်မယ်။ သွေးခွဲမှုတွေ အားလုံးနီးပါးက ဘာသာရေး ၊ လူမျိုးရေးအပေါ် အခြေခံထားတာကြီးပဲ။ မြန်မာနိုင်ငံလဲ တိုင်းရင်းသား – ဗမာ ကြား အဲဒီလိုသာ ဖြစ်ခဲ့ရင် ကြားလူ (အာဏာရှင် ဖြစ်ဖြစ် ၊ တရုတ် ဖြစ်ဖြစ် ၊ အင်အားကြီး လက်နက်ကိုင်တဖွဲ့ ဖြစ်ဖြစ်) အေးအေးဆေးဆေး

စင်္ကာပူ စံတော်ချိန် မနက် ၂ နာရီခွဲနေပြီ။ အိပ်မပျော်ဘူး။ ကလေးဘဝက တတ်ခဲ့တဲ့ ဘုန်းတော်ကြီးသင်ကျောင်းက ဓါတ်ပုံတွေ ၊ video တွေ ပြန်ကြည့်နေမိတာ။ ဒီနေ့ ကိုယ် ရယ်လို့ ဖြစ်လာတာတွေက အဲဒီငယ်ဘဝ ဖြတ်သန်းမှုတွေကြောင့်မလား။ ဒါပေမယ့် အဲဒါက ကျေးဇူးတရားလား။ အကယ်ရွေ့ ကျေးဇူးတရားဆိုရင်ရော ပြောတိုင်းလက်ခံရတဲ့ပုံသွင်းမှုမျိုးကို ကျေးဇူးတင်သင့်လား။ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားဘဝ ကို ပြန်စဥ်းစားမိရင် ပထမဆုံး ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲဖြေဖို့ မြို့ကို စရောက်တဲ့အချိန်ကို သတိရတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲမှာပဲ ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲအတွက် ညဖက် စာကြည့်ဝိုင်းတက်တာ မှတ်မိသေးတယ်။ ကိုယ့်မြို့ကနေ အတူလာကြတဲ့ အစ်မ နှစ်ယောက်က အမျိုးသမီးဆောင်မှာ နေတာ မှတ်မိတယ်။ ညဖက် ၉ နာရီ ၊ ၁၀ နာရီလောက် မျက်နှာသစ်ချိန် ဆင်းကြတာကို အဲဒီတုန်းက စတွေ့ပြီး အထူးအဆန်းဖြစ်တာ။ အမှတ်တရတွေ မေ့ပျောက်သွားမှာ ကြောက်တဲ့စိတ်က အသက်ကြီးလာလေ ပိုဆိုးလေပါပဲ။ အဲဒါကြောင့်လဲ ညသန်းခေါင်ကြီး စာကောက်ရေးနေတာ။ အိမ်မှာတော့ ဓါတ်ပုံတွေ ၊ (ဒိုင်ယာရီ)စာအုပ်အဟောင်းလေးတွေ ကျန်ကောင်းပါသေးရဲ့။ ဒါပေမယ့်လဲ ဘယ်အချိန်မှ အိမ်ပြန်ခွင့်ရမှာတဲ့လဲ။ ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို လှေကားအောက်နားလေးက ခုံမှာ ထိုင်ဖြေခဲ့ရသလို မှတ်မိတယ်။ အောင်စာရင်း ဘယ်လိုထွက်တယ် ဘာညာ မမှတ်မိတော့ဘူး။ သံတ္တာ အစိမ်းလေးကို မှတ်မိတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းဆောင် အောက်မှာ နေရာဦးကြရတာ။ အဝတ်တွေ အလျှော်ပျင်းလို့ ခေါင်းလျှော်ရည်တွေနဲ့ စိမ်ပြီး ရက်ပေါင်းများစွာ ထားတာကိုလဲ မှတ်မိတယ်။ ကျောင်းထဲမှာ ရောင်းတဲ့ (၁၀ တန်းနှစ်ကျမှ ထင်တယ် ၊ အသစ်ဖွင့်တဲ့) အဘွားဆိုင်က အသုပ်ရယ် ၊ မရွှေမိလား မသိဘူး (၉ တန်းနှစ်မှာ ပိုစားဖြစ်တဲ့) အသုပ်ရယ်ကို သတိရတယ်။ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ရင် ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ဘယ်နားဘာရှိတယ် ဆိုတာတွေ အခုထိ မြင်တုန်း။ ကိုယ် လမ်းဖြတ်လျှောက်ခဲ့တဲ့ လမ်းကျဥ်းလေး ၊ ကိုယ်တွေနှစ်မှာမှ စတည်တဲ့ ရေသန့်စက်။ စာကျက်ဖို့ နေရာရှာရတဲ့ သိမ်အနောက်ဖက် (မိုးရေစိုစိုနဲ့) နေရာလေးတွေ။ ရေချိုးတဲ့ နေရာ ၊ အဝတ်လှမ်းတဲ့ နေရာ။ စာကြည့်တိုက်တွေကို ချစ်တဲ့ စိတ်ဖြစ်စေခဲ့တဲ့ နေရာ။ အင်တာနက် ခန်း။ သတင်းစာဖတ်အခန်း ။ အပေါ်ထပ် english section ။ Gtalks ,

ဒီနေ့ ကျွန်တော့် ကောင်မလေး မွေးနေ့ ။ အသက်ကြီးလာတဲ့ အကြောင်း ၊ မကြာခင် အိမ်ထောင်ပြုသင့်တဲ့အကြောင်း ၊ တည်ဆောက်ရမယ့် အနာဂါတ်တစ်ခုအကြောင်း တွေ တွေးဖြစ်နေတယ်။ စာမေးပွဲလဲ ဖြေရဦးမယ်။ စာက အခုထိ သေချာ မလုပ်ဖြစ်သေး။ အဓိက က စိတ် ကို control လုပ်ဖို့ လိုနေတာ။ တစ်ခုခုဆိုရင် စိတ်အလိုလိုက်တာတွေ အရမ်းများလွန်းနေတယ်။ (အလွန်အမင်းကို များတာလို့ ပြောလို့ ရပါတယ်။) စာမလုပ်ချင်တဲ့သူကိုမှ စင်္ကာပူ NUS drop-out တစ်ယောက်အကြောင်း podcast နားထောင်မိတယ်။ Amazon လိုမျိုး ကုမ္မဏီကနေ Bus Captain အဖြစ်ကို ပြောင်းတာတဲ့။ ကျောင်းစာက အရမ်း အရေးမကြီးဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်လား။ ဒါပေမယ့် ရေခံမြေခံ တွေတော့ ကွာဦးမယ် ထင်တယ်။ မြန်မာပြည် ကျောင်းကနေ dropout လုပ်ပီး အောင်မြင်သွားတဲ့ Developer က ရှားတာကိုး။ စင်္ကာပူ နဲ့ ပြောင်းပြန် – dropout လုပ်ပြီး bus driver ဖြစ်တဲ့သူ အရေအတွက်က ပိုများလိမ့်မယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်တော့ သက်သာသွားတယ်။ အရင်တုန်းက ကျောင်းစာ မလိုက်နိုင်တာနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အသုံးမကျဘူးလို့ တွေးနေတဲ့ အတွေး ကို ဖျောက်စရာ အကြောင်းတစ်ခု ရတာပေါ့ ။ ဒါပေမယ့်လဲ ကိုယ့်ပြဿနာ က ပျင်းရိမှု ၊ စိတ်အလိုလိုက်မှု ဖြစ်နေတာ မေ့လို့ မရဘူး။ လူက ပုံစံအမျိုးမျိုး ဖြစ်နေတာ။ တစ်ခါတစ်ခါ တစ်ခုခု ကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားသွားရင် နာရီပေါင်းများစွာ မထတမ်း လုပ်ဖြစ်တယ်။ မနေ့ကတောင် bug လေးတစ်ခု ကို ၃ နာရီကျော်လောက် ထိုင်ရှင်းလိုက်ရတာ။ ပြဿနာ က အဲဒီလိုမျိုး motivation က နေ့တိုင်း ဖြစ်မနေဘူး။ ကိုယ် မသိသေးတာတွေ အများကြီးပဲ။ အထူးသဖြင့် SQL , Bash ကို လေ့လာဖို့ လိုမယ်။ နောက်ပြီး ကိုယ် မကြိုက်တဲ့အရာကိုတောင် ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အောင်မြင်အောင် လုပ်တတ်တဲ့ အကျင့်လေးလဲ မွေးရဦးမယ်။ မနေ့ညက ပြန်ကြည့်ဖြစ်တဲ့ Enemy at the

Exam နောက် ၁ ရက် ၊ ၂ ရက် ဆိုရင် စာမေးပွဲ ဖြေရတော့မယ်။ မသိရင် ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ ပြန်ဖြေတုန်းက အချိန်လိုမျိုး ပြန်ရောက်သွားသလိုပဲ။ ရေးဖြေ မို့လဲ ပါမယ် ထင်တယ်။ မဖြေခင် စိတ်တွေ တင်းကြပ်ပီး လုပ်ချင်တာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာ။ ညပိုင်းကျမှ နဲနဲ တည်ငြိမ်သွားတော့တယ်။ Sailing Vlog တစ်ခု ကြည့်လိုက်တယ်။ ပူတူး ဆီကနေ အားပေးစကားတွေ ကြားရတယ်။ Sailing Vlog ကို ကြည့်ရင်း ဘာတွေးဖြစ်သလဲဆိုတော့ ဒီကောင်တွေ ဘာမှ မရှိတဲ့ ပင်လယ်ပြင်ကြီးထဲမှာ တစ်နေ့ – တစ်နေ့ မသေအောင် နေရင်း ဖြတ်သန်းကြမှာပဲ။ လိုချင်တဲ့ နေရာရောက်ဖို့ ဆိုတဲ့ ရည်မှန်းချက်နဲ့ ရှင်သန်။ target နေရာ ရောက်ပြန်တော့လဲ နောက်တနေရာ ထပ်ရွေးရပြန်ရော ။ ပူတူးပြောသလို စာမေးပွဲနားနီးရင် ကိုယ့်အတွေးအခေါ်ဥာဏ်တွေ အလင်းပွင့်နေသလိုပဲ ????