ကိုဗစ်အခြေအနေ ဒီဇူလိုင်လ ထဲမှာ တော်တော်ဆိုးဆိုးရွားရွား ဖြစ်နေတယ်။ ကလေးမြို့မှာတော့ အောက်ဆီဂျင် ပြတ်လပ်တဲ့အဆင့်အထိ ဖြစ်နေပြီ။ ပိုက်ဆံ ရှိရင်တောင် ဝယ်မရတော့ဘူး ။ ရန်ကုန်မြို့ပေါ်မှာလဲ အောက်ဆီဂျင်စက်ရုံတွေကို စစ်ခွေးတွေက ပြင်ပပုဂ္ဂလိကရောင်းချခြင်း မပြုဖို့ ပိတ်ပင်တာမျိုးတွေ လုပ်လာတယ်။ ကိုယ်တိုင်လဲ ပီးခဲ့တဲ့ အပတ် တနင်္ဂနွေ တုန်းက စဖျားတယ်။ ၂ ရက်လောက်တော့ အဖျားတက်လိုက်တယ်။ ခေါင်းမူးတာ နဲ့ လည်ချောင်းနာတာလောက်ပဲ ဖြစ်ပီး အဖျားပြန်ကျသွားတာ ။ ဒါပေမယ့် နှာစီးတာကနေ အခုတော့ အနံ့မရသလို ဖြစ်နေတယ်။ သွေးရိုးသားရိုး အနံ့မရတာ ဖြစ်ဖို့ပဲ ဆုတောင်းတယ်။ ကိုယ် ဖြစ်လိုက်တာထက် အဖေ့ဆီကိုပါ ကူးပြီး တစ်ခုခု ဖြစ်မှာ စိုးရိမ်တယ်။ အဖေ လဲ အဖျားတော့ နဲနဲ ရှိလာတယ်။ ခေါင်းမူးတယ်။ လည်ချောင်းနာတာ ခန ဖြစ်တယ်။ တစ်ခုခု ဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် ရန်ကုန်မြို့ပေါ် အောက်ဆီဂျင် ရဖို့က အရမ်းခက်နေပြီ။ အရင်တုန်းက ကပ်ကြီး ၃ ပါး ဆိုတာကို သြကာသကန်တော့ချိုးထဲမှာပဲ ထည့်ဆိုခဲ့ဖူးတာ။ အပြင်မှာ တကယ်ကြုံမှ သွေးပျက်စရာမှန်း ခံစားတတ်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ကိုယ့်အခြေအနေက ရန်ကုန်မြို့ကြီးပေါ် လုံလုံခြုံခြုံ တိုက်ခန်းတစ်ခုထဲမှာ အမိုးအကာ နဲ့ ၊ စားသောက်စရာ နဲ့ ရှိပါသေးတယ်။ ကိုယ့်ထက် အခြေအနေ ဆိုးရွားပြီး အိမ်ပစ်ရာပစ် ထွက်ပြေးနေရတဲ့ သူတွ၊ အကျဥ်းထောင်ထဲ ရောက်နေတဲ့သူတွေ ရဲ့ ဒုက္ခတွေနဲ့ယှဥ်ရင်တော့ စာဖွဲ့စရာ မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ဒီအခြေအနေတွေအားလုံးက လွတ်မြောက်မယ့် တစ်နေ့ကို အမြန်ရောက်ချင်ပြီ ။ နေကောင်းပျောက်ကာစ နေရောင်ခြည် ကို စထိတွေ့ရတဲ့ အချိန် ၊ ငယ်ငယ်တုန်းကလို အကြာကြီး ဖျားရာကနေ နေပြန်ကောင်းပီး ကျောင်းကို ပထမဆုံး သွားရတဲ့နေ့လိုမျိုး ခံစားချက်မျိုး ရချင်လိုက်တာ ။ အခုက အကုန်လုံး အစစရာရာ အဖက်ဖက်ကနေ ပိတ်လှောင်ထားသလို ခံစားရတယ်။ အသက်ရှု ကျပ်သထက် ကျပ်လာတာမျိုး။ အဖေ ကလဲ ပြောစကား လက်မခံပဲ ဘာမှ မစားဘူး ဖြစ်နေတယ်။ တနေကုန်လို့ ကြက်စွပ်ပြုတ်တစ်ခွက်တောင် မကုန်ဘူး။ ဒုက္ခ ကြုံမှ အမိ နဲ့ ဘုရား တတတ်တော့တာပဲ ။ အခုလိုအချိန် မိသားစု သိုက်သိုက်ဝိုင်းဝိုင်း
