ဒီ ‘ကုသအလွမ်း’ သီချင်းရဲ့ original song ကို အခုမှ နားထောင်ဖူးတာ။ ပိုးအိစံ ဆိုတာ အရင် နားထောင်ဖူးတယ်။ ဒီသီချင်း ကြားတော့ အဘိုး ကို သတိရမိတယ်။ ဒီသီချင်း ဟုတ်၊မဟုတ်တော့ မသိဘူး ။ ကျွန်တော့်ကို စတဲ့အနေနဲ့ “မင်းက ဟိုသီချင်းထဲကလို မင်းကုသ လို ဖြစ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် စိတ်မပူပါနဲ့ ။ ရုပ်ဆိုးတဲ့သူက ကောင်မလေးချောချော နဲ့ ညားတတ်တယ် တဲ့” အဘိုး နဲ့ ပတ်သတ်ရင် နောက်ဆုံး အမှတ်တရက အရမ်းတော့ ကျေနပ်စရာ ၊ ပျော်စရာ ဟုတ်မနေခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ပျော်စရာတွေ လဲ အများကြီး ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ အမှတ်ရဆုံးက အဲဒီရက်ပိုင်းတွေက လေကြီးမိုးကြီးတွေ တိုက်နေတာ။ ၂၀၀၇ ၊ ၂၀၀၈ ဝန်းကျင်လောက်ဖြစ်မှာပေါ့ ။ အဲဒီအချိန် အိမ်မှာလဲ မီးဖိုချောင်အကြီး ဖျက်ပြီး အသစ်ဆောက်နေတဲ့အချိန် ။ ဖျက်လက်စ မီးဖိုးဆောင်အဟောင်း(အကြီး) က အကုန် ဖျက်မပီးသေးဘူး။ လေတွေတိုက်တာရော ၊ အိမ်မှာ အဘိုးနဲ့ ၂ ယောက်တည်း ရှိတာကော နဲ့ ထမင်းလောက်ပဲ ချက်တယ်။ အဲဒီနေ့က တခြား ဘာဟင်းမှ မရှိတော့ ထမင်းကို ပုန်းရည်ကြီးနဲ့ နယ်ပြီး ကြက်သွန်ဖြူ ကိုက်စားခဲ့တာ။ ဘဝမှာ တနပ်ထဲသော ထမင်းပဲ။ နောင်လဲ အဲဒီလိုမျိုး မစားဖြစ်တော့သလို အဲဒီတုန်းက အဘိုးနဲ့ အတူ စားခဲ့ရသလို ခံစားချက်မျိုးလဲ ပြန်မရတော့ဘူး။ အဘိုးနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး အမှတ်တရတွေကို ပြန်စဥ်းစားရင် အိမ်အောက်ထပ် ထင်းပုံကြီးရယ် ၊ မီးစက်ရယ် ၊ မီးစက်ဘေးနားက အဘိုး ထိုင်နေကြ ခုံရယ် ၊ ပြီးတော့ အိပ်ရာ ရယ် အဲဒါကို မျက်စိထဲ ပြန်မြင်တယ်။ နေ့လည်ဆို ရွာထဲက တယောက်ပီး တယောက် အဘိုးဆီ လာလည်ကြတယ်။ မဟုတ်လဲ အလည်ခေါ်ခိုင်းတာပါပဲ။ ကိုယ်ကိုတိုင် အသက် ၇၀ ၊ ၈၀ ရောက်မှ စကားပြောဖော် လိုချင်တဲ့ အဘိုးရဲ့ ခံစားချက်ကို တကယ် ကိုယ်ချင်းစာပေးနိုင်တော့မယ် ထင်တယ်။ နောက်ပီး အဘိုး ရဲ့ ကက်စက်ဟောင်းကြီး ရယ် ၊ အိမ်အဟောင်းကြီးတုန်းက