မကြာခင်ဆို ၂၀၂၂ ထဲကို ဝင်တော့မယ်။ ဖေဖော်ဝါရီကနေ ဒီကြားကာလက ဘယ်လို ပျောက်လို့ ပျောက်သွားမှန်းမသိဘူး ။ ကုန်စျေးနှုန်းတွေက တအိအိ နဲ့ တက်နေတယ်။ ပဲပြုတ်ကနေ ကြေးအိုး အထိပဲ။ လာမယ့်နှစ်တွေမှာ အခြေခံစားကုန် – ဆန်၊ဆီ၊ဆားက အစ အကုန် စျေးတွေ တက်ပြီး လူတွေ ကြပ်တည်းကြလိမ့်မယ် လို့ ထင်တယ်။ ရွှေဘိုဘက်က ဆန်စပါးစိုက်ပြီး အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းနေရတဲ့ လယ်သမားတွေကအစ အိမ်ပစ်၊ယာပစ် အကုန်

ကိုဗစ်အခြေအနေ ဒီဇူလိုင်လ ထဲမှာ တော်တော်ဆိုးဆိုးရွားရွား ဖြစ်နေတယ်။ ကလေးမြို့မှာတော့ အောက်ဆီဂျင် ပြတ်လပ်တဲ့အဆင့်အထိ ဖြစ်နေပြီ။ ပိုက်ဆံ ရှိရင်တောင် ဝယ်မရတော့ဘူး ။ ရန်ကုန်မြို့ပေါ်မှာလဲ အောက်ဆီဂျင်စက်ရုံတွေကို စစ်ခွေးတွေက ပြင်ပပုဂ္ဂလိကရောင်းချခြင်း မပြုဖို့ ပိတ်ပင်တာမျိုးတွေ လုပ်လာတယ်။ ကိုယ်တိုင်လဲ ပီးခဲ့တဲ့ အပတ် တနင်္ဂနွေ တုန်းက စဖျားတယ်။ ၂ ရက်လောက်တော့ အဖျားတက်လိုက်တယ်။ ခေါင်းမူးတာ နဲ့ လည်ချောင်းနာတာလောက်ပဲ ဖြစ်ပီး အဖျားပြန်ကျသွားတာ ။

ဘာလိုလို နဲ့ ဇွန်လ တောင်ကုန်တော့မယ်။ စိတ်ထဲမှာ ပိတ်လှောင်နေတယ်။ ထောင်ချောက်တစ်ခုထဲမှာ အမိခံနေရသလိုမျိုး ။ ဘယ်လိုလုပ်ရင် လွတ်မလဲ မသိတဲ့ အချိန်ပေါ့ ။ COVID အခြေအနေကလဲ ပြန်ဆိုးလာတယ်။ စကစ လက်အောက်ခံ ကျန်းမာရေးဘက်က ထုတ်သမျှကို မယုံကြည်ပေမယ့် ကလေးမြို့ဘက်မှာ ကိုယ်တွေ့ကြုံနေရတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ ပြောစကားကြောင့် COVID က ထိန်းချုပ်သူ မဲ့နေတဲ့သဘော လက်ခံမိတယ်။ စစ်တပ်ကတော့ သူတို့ ကိုယ်ကျိုးအတွက် လူတွေ

ဒီနေ့ ကိုထွန်းအောင်ကျော် ရေးတဲ့ ABSDF သမိုင်းကြောင်းစာအုပ် ဖတ်ဖြစ်တယ်။ အစပိုင်းမှာတင် တရားကျတာ။ ဗဟိုကော်မတီ မဖြစ်ခင်ကို အချင်းချင်း ကွဲပြဲနေကြလို့ ။ အချင်းချင်း ချောက်ချတာတွေ ၊ မနာလို ဖြစ်တာတွေ ၊ လက်နက်ကိုင်နိုင်သွားတာနဲ့ နိုင့်ထက်စီးနင်းဖြစ်တာတွေ ကြားထဲမှာ အဲဒီခေတ် စစ်အစိုးရ က အလွယ်တကူ ဝါဒမှိုင်းတိုက်ပြီး ဖျက်စီးနိုင်ခဲ့တယ်။ အခုခေတ် ၂၀၂၁ မှာရော – ဒါမျိုး ထပ်ဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်တယ်။

အချိန်တွေကြာလာသလို အချို့သူတွေလဲ အားရော့ကုန်ပီ ထင်တယ်။ လမ်းထဲမှာ သံပုံးတီးသံတွေ ရော့လာတယ်။ ကြွေးကြော်သံတော့ မရှိသလောက်ပဲ။ ဦးပိုင် အဆောက်အဦး နဲ့ ရပ်ကွက်ရုံးတွေမှာ စစ်သား (သို့) ရဲ တွေ နေရာဖြန့်ချထားတာတွေကြောင့်လဲ ပါမယ်။ အရေအတွက်က မများပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်နက်ရှိနေတာရယ် ၊ နေရာတိုင်းမှာ ထင်တိုင်းရမ်းကားနေတာရယ်တွေကြောင့် လူတွေက ကြောက်/ရွံကြီး ဖြစ်နေတာ။ နေရာတိုင်းမှာ မတရားမှုတွေ ဖြစ်နေတယ်။ ကားတွေ တားစစ်တယ်။ ပစ္စည်းတွေကို