အချိန်တွေကြာလာသလို အချို့သူတွေလဲ အားရော့ကုန်ပီ ထင်တယ်။ လမ်းထဲမှာ သံပုံးတီးသံတွေ ရော့လာတယ်။ ကြွေးကြော်သံတော့ မရှိသလောက်ပဲ။ ဦးပိုင် အဆောက်အဦး နဲ့ ရပ်ကွက်ရုံးတွေမှာ စစ်သား (သို့) ရဲ တွေ နေရာဖြန့်ချထားတာတွေကြောင့်လဲ ပါမယ်။ အရေအတွက်က မများပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်နက်ရှိနေတာရယ် ၊ နေရာတိုင်းမှာ ထင်တိုင်းရမ်းကားနေတာရယ်တွေကြောင့် လူတွေက ကြောက်/ရွံကြီး ဖြစ်နေတာ။ နေရာတိုင်းမှာ မတရားမှုတွေ ဖြစ်နေတယ်။ ကားတွေ တားစစ်တယ်။ ပစ္စည်းတွေကို ထင်သလို ယူတယ်။ ဆိုင်တွေကို ဖောက်တယ်။အဖိုးတန်ပစ္စည်းတွေကို ခိုးတယ်။ အရင်က ၈၈ အကြောင်း စာအုပ်တွေထဲမှာ ဖတ်ခဲ့ဖူးသမျှထက် ပိုဆိုးရွားတာတွေက ဗမာစစ်တပ် ကျူးလွန်နေတာ။ လူသတ်တာလဲ အယောက် ၇၅၀ ကျော်သွားခဲ့ပီ။ နေ့တိုင်းမှာ အားတက်စရာဆိုလို့ တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်တပ်တွေကြောင့် စစ်ခွေးတွေ သေကြေနေတဲ့သတင်းမြင်ရဖို့ပဲ။ အမုန်းတရားက များနေပီ။ Free Burma Ranger မှတ်တမ်းရုပ်ရှင်ထဲကလို – ဘုရားသခင် အနေနဲ့ ဒီဗမာစစ်တပ်ကို မမုန်းမိဖို့၊မနာကျည်းမိဖို့ ဘယ်လို မေတ္တာတရားထားစေချင်သလဲ လို့ပဲ မေးရမယ်။ ရန်ကုန်မှာ သပိတ်တွေ အားပျော့သွားပေမယ့် နယ်ဘက်မှာတွေတော့ အရှိန်ကောင်းတုန်း။ ကလေးမြို့ ၊ တမူးမြို့ဘက်မှာတော့ တူမီးတိုက်ပွဲတွေ ဆင်နွှဲနေကြပီ။ တနေ့၊တနေ့ ဘာအတွက် အသက်ရှင်နေသလဲ လို့ မေးမိတယ်။ ဒီတော်လှန်ရေးကြီးမှာ ကိုယ် ဘယ်နေရာက ပါဝင်နိုင်မလဲ ဆိုတာရောပဲ။အများပြောသလို ဒီလို မေးနေရပီဆိုကတည်းက မြေပြင်တိုက်ပွဲနဲ့ ဝေးကွာသွားလို့ ဖြစ်မှာ။ မနေ့က ဘယ်လိုမှ အဆက်အစပ်မရှိပဲ အမေစု ကို အိပ်မက်မက်တယ်။ အပြင်မှာ ၂ ခါလားပဲ တွေ့ဖူးတာကို အိပ်မက်ထဲမှာတော့ ထင်ထင်ရှားရှားပဲ။ တချို့သူတွေ ဘယ်လိုပြောနေကြပါစေ – မြန်မာ့တော်လှန်ရေးမှာတော့ သူ(မ) က အရေးကြီးတဲ့နေရာတစ်ခုမှာ အမြဲရှိနေမှာ ။ မျှော်လင့်ချက် သင်္ကေတ တစ်ခုနဲ့ပေါ့ ။ သူ(မ) အစိုးရအဖြစ် တာဝန်ယူခဲ့တဲ့ ကာလအတွင်းမှာ မကြိုက်ခဲ့တာတွေလဲ ရှိသလို ဒီမိုကရေစီအရသာကို အမြည်းကျွေးခဲ့နိုင်တယ်လို့တော့ လက်ခံမိတယ်။ အန်တီခင်ခင်ဝင်းရေးတဲ့ ‘ရေဆန်လမ်းမှ အပြန်’ ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကိုလဲ တကျော့ ပြန်ဖတ်တယ်။ မဗေဒါ အံကိုခဲပီး ဒီဗေဒါအုပ်ကို ဒီတကြိမ် ထပ်ကျော်လာဦးမယ်လို့ ယုံကြည်ပါတယ်။ ဘဏ်တွေက တိုကင်ယူပီး ပိုက်ဆံထုတ်နေရသလို ပွဲစားတွေလဲ ပြန်ပေါ်လာတယ်။ မကြာခင်