Personal Blog

မနေ့ (အောက်တိုဘာ ၇ ရက်နေ့) မနက်ပိုင်း ၃ နာရီလောက်မှာ မန်းလေးတိုင်း ဝန်ကြီးချုပ် ဒေါက်တာဇော်မြင့်မောင် ကွယ်လွန်တယ်။ ဗမာစစ်တပ်က သေလုဆဲဆဲမှ လွတ်ငြိမ်းခွင့် လာဖတ်ပြသွားတယ် တဲ့ ။ ဖေ့ဘုတ်မှာတော့ ဝမ်းနည်းကြောင်းတွေ ပလူတွေ ပျံလို့ပေါ့ ။ ကိုယ်လဲ တစ်ခုခု ရေးချင်တာနဲ့ ဒီ ပိုစ့်ရေးဖြစ်တာ။ ဒေါက်ဇော်နဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ အင်တာဗျူးတွေ နားထောင်လိုက်နားထောင်ဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ အဘဦးဝင်းတင် ရဲ့ “ဘာလဲဟဲ့ လူ့ငရဲ” စာအုပ် ပြန်ဖတ်ဖြစ်တယ်။ စာအုပ်တွေထဲက နိုင်ကျဥ်းတွေဘဝက ကိုယ်တွေ သူငယ်ချင်းတွေ ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ ဘဝတွေလို့ အစားထိုး တွေးဖြစ်တယ်။ တိုင်းတပါး မှာ နေနေရလို့ လွတ်မြောက်သလို ဖြစ်နေပေမယ့် ဒီစာအုပ်အနီတစ်အုပ် ရဲ့ သားကောင်တော့ ဖြစ်နေဆဲပဲ။ လူ က ဘယ်လို လွတ်မြောက်တယ် ပြောပြော ၊ တစ်ခုခု ဆို သတင်းကြားတာနဲ့ စိတ်က ခြောက်ခြားတာတွေ ဖြစ်နေရတုန်းပဲ။ အဘဦးဝင်းတင် ပြောသလို တနိုင်ငံလုံး အကျဥ်းသားတွေချည်းပါပဲ။ ဘဝ မမေ့ ၊ အတိတ်မမေ့ဖို့ လိုတယ်။ အနာဂါတ်အတွက် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ တွေးမိတယ်။ ဒီမှာ ပျော်ပါးနေလို့ ကိုယ်တွေ ဘဝ တကယ် လွတ်မြောက်ရဲ့လား။ မအေလိုး ဗမာစစ်တပ် နဲ့ မင်းအောင်လှိုင် အပေါင်းအပါ တွေ … လို့ ထိုင်ဆဲနေရုံနဲ့ လွတ်မြောက်ပါ့မလား။

အလုပ်သစ်မှာ ပထမဆုံး PR submit တဲ့ နေ့ ဖြစ်နေတာရော ၊ PR ကနေ error တက်ပီး ညနေပိုင်း အလုပ်မရှိတော့တာရောကြောင့် ဒီစာ ရေးဖြစ်တာ။ ဒီတခါတော့ startup environment ကနေ coporate ကို ပြောင်းတဲ့အခါမှာ ကြုံရတဲ့ ခံစားချက် (culture shock) ကိုလဲ မှတ်တမ်းတင်ချင်လို့ ။ ကြိုးနီစနစ် Startup မှာတော့ error/bug တစ်ခုခု ကြုံတာနဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမဆို calendar ကြည့်ပြီး slack ကနေ msg ပို့ ၊ meeting ချိန်းပြီး ဖြေရှင်းလိုက်လို့ ရတယ်။ Corporate ရောက်တဲ့အခါကျ (ရောက်ခါစ ဖြစ်နေတာရော) Team တွေ အများကြီး ဖြစ်နေတာရော ၊ Team တစ်ခုအလိုက် သီးခြား priority တွေ ရှိတာရော error တစ်ခု တက်ရင် ၂ ရက်လောက် အနည်းဆုံး စောင့်ရမယ် ထင်တယ်။ ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်တာထက် အခြားလူတွေ ဖြစ်တဲ့ အခြေအနေကို ကြည့်ပီး ခန့်မှန်းတာပါ။ အသိအမှတ်ပြုမှု Startup မှာကျ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် appreciate လုပ်ဖို့ အရမ်းလွယ်သလို ကိုယ့်ဆန္ဒ ၊ စိတ်ကူးအသစ်တွေကို အေးအေးဆေးဆေး ထုတ်ပြောလိုက်လို့ ရတယ်။ Corporate မှာကျ တော်ရုံတန်ရုံ ပြောဖို့ မလိုသလို ပညာပိုင်း၊သဘာပိုင်းအရ တော်တော်ကြီး ရင့်ကျက်မှသာ ကိုယ့်စကားက တာသွားမယ့် ပုံ ပေါ်တယ်။ နောက်တစ်ခုကလဲ စိတ်ကူးအသစ် ထုတ်ဖို့ မလွယ်တာပဲ။ ဘယ် process ကမှ ချက်ချင်း လက်ငင်း ကောက်ပြောင်းလိုက်လို့ မရဘူးလေ။ အဲဒါဆိုတော့ ကိုယ့်အမြင် ထက် Project/Business Logic ဘယ်လို သွားနေသလဲ က ပိုအရေးကြီးလာတယ်။ ပထမ ၃ လ အတွင်း ရှင်သန်နိုင်အောင် ကိုယ့် Project နဲ့ အမြန်ဆုံး ရင်းနှီးအောင် ၊ ကိုယ့်ကို ပေးတဲ့ task တွေကို တာဝန်ကျေကျေ နဲ့ အမြန်ဆုံး လုပ်ပေးနိုင်အောင် ရုန်းကန်ရဖို့ပဲ ရှိတယ်။ Code Review ဒီတစ်ခုကတော့ Corporate မှာ senior

အလုပ်ထဲ ဝင်ခဲ့တာ အခုဆို ၂ ပတ်ကျော်ကျော်လောက်ပေါ့ ။ ကြိုးနီစနစ်တွေ ၊ ဆင့်ကဲ ခွင့်ပြုချက်တွေနဲ့ ဘာအလုပ်မှတောင် မစရသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီ ၂ ပတ်အတွင်းမှာတော့ တွေ့ရ ကြုံရတာတွေကြောင့် စိတ်ထဲမှာ စကားလုံးတွေ အများကြီး ဖြစ်နေတာ။ ဒါကြောင့်လဲ ချရေးဖြစ်တာပါ။ ပထမဆုံး စာကြောင်းကတော့ – “ငါ ဘာမှ မသိသေးဘူး” ဆိုတာပဲ ။ အခုထိ အစည်းအဝေးတွေ ဝင်တက်ပေမယ့် ပြောသမျှ ရဲ့ ၁၀ ရာခိုင်နှုန်းတောင် နားမလည်ချင်သေးဘူး။ ကိုယ့်အတွက်က ဒါမျိုး Codebase / Dev environment မှာမှ တစ်ခါမှ အလုပ်မလုပ်ခဲ့ဖူးတာ ။ အရာရာ အသစ်တွေချည်းပဲ။ နည်းပညာအသုံးအနှုန်းတွေ ၊ တယောက်နဲ့တယောက် ၊ တဖွဲ့နဲ့တဖွဲ့ အချိတ်အဆက်လုပ်တာတွေ ၊ ဆုံးဖြတ်ချက်ချတဲ့ အစီအစဥ်တွေ အားလုံး အသစ်တွေ ဖြစ်နေတယ်။ နားလည်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် အချိန်ယူဖို့ လိုနေသေးတယ် ထင်တယ်။ ဒုတိယ ကတော့ “ဘယ်သူ့မှ ကိုယ့်ကို တကူးတက အရေးလာလုပ်မှာ မဟုတ်သလို ၊ အချိန်ပေးမှာလဲ မဟုတ်ဘူး” ဆိုတာ။ Project Documentation ရေးပေးထားတာနဲ့ share ပေးတာကိုတောင် အတော်ကျေးဇူးတင်ရမှာ။ အခုမှ အစဆိုတော့ အရမ်း စိတ်ဓါတ်မကျသေးပေမယ့် တချိန်ချိန်မှာ စိတ်ထိလာမှာကို ကြိုစိုးရိမ်မိတယ်။ အဲဒီအချိန် ဒီစာ ကို ပြန်ဖတ်ပြီး ဆရာမ ပြောပြတဲ့ “ဝါးပင်အကြောင်း” သတိရရမှာပဲ။ တတိယ ကတော့ “ငါ့မှာ သင်ယူစရာတွေ များလွန်းတယ်” ဆိုတာ။ ဒါပေမယ့် အရမ်းလောကြီးပီးတော့ လျှောက်လုပ်နေလဲ ဘာမှ အကျိုးရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။ လောလောဆယ် ပရောဂျက်မှာ အရေးကြီးတာက dbt ပဲ။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် Sept (or) Oct 1st week မှာ dbt certification ဖြေချင်တယ်။ Docker + Kubernetes က သိဖို့ လိုတယ် ဆိုပေမယ့် အဲဒါတွေကို စီမံတဲ့ အဖွဲ့ က သပ်သပ် ရှိတယ်။ လောလောဆယ် အရေးတကြီး မလိုသေးဘူး။ Github Action သိဖို့ လိုမယ်။ (to work/automate