Personal Blog

မကြာခင် ၂၀၂၄ နှစ်ကုန်လို့ ၂၀၂၅ ထဲ ရောက်တော့မယ်။ ဒီဘက်ကို ရောက်ပီးကတည်းက blog ပေါ် သိပ်မရေးဖြစ်တာ ကြာပီ။ လွတ်လပ်ခြင်းရဲ့ အောက်မှာ အပျော်အပါးမက်နေတာကြောင့်လဲ ပါပါတယ်။ ဘဝမေ့နေသလို ဖြစ်လို့ ဟိုးအရင်က ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ ပိုစ့်အဟောင်းတွေ ပြန်ဖတ်ပီး မွန်းကြပ်မှုတွေကို ပြန်အမှတ်ရမှ ဖြစ်မယ်။ နှစ်တနှစ်ကုန်တော့ အသက် တစ်နှစ်လဲ ကြီးလာပြန်ပီပေါ့။ ကျန်းမာရေး ဒီရက်ပိုင်း ဦးလေးတစ်ယောက် ကင်ဆာ ဖြစ်တဲ့ သတင်းကြားရပီး ခေါင်းထဲမှာ ကျန်းမာရေး အကြောင်းတွေ ဝင်နေတယ်။ အခု ဒီစာရေးရင်းတောင် မျက်လုံးက ဝါးသလို ဖြစ်နေတော့ မျက်မှန်တပ်ရမလား တွေးနေတာ။ အကယ်တော့ လမ်းပုံမှန် လျှောက်သင့်တာ။ ဒါပေမယ့် ဝီရိယ နဲ့ ဇွဲ ပျောက်နေတော့ လုပ်သင့်တာကို မလုပ်ဖြစ်ဘူး။ ဇတ်ကြောတက်တာတွေလဲ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်နေတယ်။ ဒီစာကို နောက် အနှစ် ၂၀ လောက်မှာ ပြန်ဖတ်ခွင့်ရခဲ့ရင် ငယ်တုန်း ဘယ်လောက် မိုက်ခဲ့သလဲ ဆိုပီး တွေးနေတော့မှာ။ စာအုပ်တွေထဲမှာ ပါသလိုလေ ကြီးမှ နောင်တလိုလို အတွေးတွေ ပိုများလာတယ် ၊ ငယ်ဘဝ အတွက် သင်ခန်းစာတွေ ပိုတွေးဖြစ်လာတယ် ဆိုတာ တကယ် ဟုတ်တယ်။ အခု အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်မှာတောင် အဲဒီအတွေးတွေ တော်တော်များနေပြီ။ နိုင်ငံရေး ဒီရက်ပိုင်း အဟော့ဆုံး သတင်းကတော့ AA ကနေ နယ်ခြားစောင့်တပ် နခခ ၅ စခန်းသိမ်းပွဲ Video File တစ်ခုပဲ။ မိုင်းအပြည့်ခင်းထားတဲ့ တပ်ကို သိမ်းဖို့အတွက် လှိုဏ်ခေါင်းတွေ တူးပီး တိုက်ခဲ့တာ ထင်တယ်။ အခုဆို ရခိုင်ပြည်မှာ AA သိမ်းဖို့ကျန်တာ ၃ မြို့နယ်လောက်ပဲ ရှိတော့တယ် ။ (မန္တလေးမှာ အနိုင်ကျင့်ဗိုလ်ကျခဲ့တဲ့ ဗိုလ်မှုးချုပ်တစ်ကောင်ပါ အရှင်အဖမ်းခံလိုက်ရတယ်။) အမ်းတောင် မကြာခင် ရတဲ့ သတင်း တက်လာတော့မယ်။ အညာဒေသမှာတော့ မီးရှို့တဲ့ သတင်းတွေ ငြိမ်နေတယ်။ ရှို့စရာ မရှိတော့တာလဲ ဖြစ်မယ်။ ပသုံးလုံး နဲ့ ပတ်သတ်ပြီးလဲ အရေးယူဖို့ (သပိတ်ခေါင်းဆောင်တွေက အစ) ပြောဆိုလာတာဆိုတော့ မျှော်လင့်ရမှာပဲ။ ရေးဘီလူးက ခေါင်းဖြတ်သတ်တဲ့ video ကတော့ တော်တော်ဆိုးတယ်။ လက်နက်ကိုင်အချင်းချင်း တိုက်နေကြတာ ဖြစ်တော့

မနေ့ (အောက်တိုဘာ ၇ ရက်နေ့) မနက်ပိုင်း ၃ နာရီလောက်မှာ မန်းလေးတိုင်း ဝန်ကြီးချုပ် ဒေါက်တာဇော်မြင့်မောင် ကွယ်လွန်တယ်။ ဗမာစစ်တပ်က သေလုဆဲဆဲမှ လွတ်ငြိမ်းခွင့် လာဖတ်ပြသွားတယ် တဲ့ ။ ဖေ့ဘုတ်မှာတော့ ဝမ်းနည်းကြောင်းတွေ ပလူတွေ ပျံလို့ပေါ့ ။ ကိုယ်လဲ တစ်ခုခု ရေးချင်တာနဲ့ ဒီ ပိုစ့်ရေးဖြစ်တာ။ ဒေါက်ဇော်နဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ အင်တာဗျူးတွေ နားထောင်လိုက်နားထောင်ဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ အဘဦးဝင်းတင် ရဲ့ “ဘာလဲဟဲ့ လူ့ငရဲ” စာအုပ် ပြန်ဖတ်ဖြစ်တယ်။ စာအုပ်တွေထဲက နိုင်ကျဥ်းတွေဘဝက ကိုယ်တွေ သူငယ်ချင်းတွေ ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ ဘဝတွေလို့ အစားထိုး တွေးဖြစ်တယ်။ တိုင်းတပါး မှာ နေနေရလို့ လွတ်မြောက်သလို ဖြစ်နေပေမယ့် ဒီစာအုပ်အနီတစ်အုပ် ရဲ့ သားကောင်တော့ ဖြစ်နေဆဲပဲ။ လူ က ဘယ်လို လွတ်မြောက်တယ် ပြောပြော ၊ တစ်ခုခု ဆို သတင်းကြားတာနဲ့ စိတ်က ခြောက်ခြားတာတွေ ဖြစ်နေရတုန်းပဲ။ အဘဦးဝင်းတင် ပြောသလို တနိုင်ငံလုံး အကျဥ်းသားတွေချည်းပါပဲ။ ဘဝ မမေ့ ၊ အတိတ်မမေ့ဖို့ လိုတယ်။ အနာဂါတ်အတွက် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ တွေးမိတယ်။ ဒီမှာ ပျော်ပါးနေလို့ ကိုယ်တွေ ဘဝ တကယ် လွတ်မြောက်ရဲ့လား။ မအေလိုး ဗမာစစ်တပ် နဲ့ မင်းအောင်လှိုင် အပေါင်းအပါ တွေ … လို့ ထိုင်ဆဲနေရုံနဲ့ လွတ်မြောက်ပါ့မလား။

အလုပ်သစ်မှာ ပထမဆုံး PR submit တဲ့ နေ့ ဖြစ်နေတာရော ၊ PR ကနေ error တက်ပီး ညနေပိုင်း အလုပ်မရှိတော့တာရောကြောင့် ဒီစာ ရေးဖြစ်တာ။ ဒီတခါတော့ startup environment ကနေ coporate ကို ပြောင်းတဲ့အခါမှာ ကြုံရတဲ့ ခံစားချက် (culture shock) ကိုလဲ မှတ်တမ်းတင်ချင်လို့ ။ ကြိုးနီစနစ် Startup မှာတော့ error/bug တစ်ခုခု ကြုံတာနဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမဆို calendar ကြည့်ပြီး slack ကနေ msg ပို့ ၊ meeting ချိန်းပြီး ဖြေရှင်းလိုက်လို့ ရတယ်။ Corporate ရောက်တဲ့အခါကျ (ရောက်ခါစ ဖြစ်နေတာရော) Team တွေ အများကြီး ဖြစ်နေတာရော ၊ Team တစ်ခုအလိုက် သီးခြား priority တွေ ရှိတာရော error တစ်ခု တက်ရင် ၂ ရက်လောက် အနည်းဆုံး စောင့်ရမယ် ထင်တယ်။ ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်တာထက် အခြားလူတွေ ဖြစ်တဲ့ အခြေအနေကို ကြည့်ပီး ခန့်မှန်းတာပါ။ အသိအမှတ်ပြုမှု Startup မှာကျ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် appreciate လုပ်ဖို့ အရမ်းလွယ်သလို ကိုယ့်ဆန္ဒ ၊ စိတ်ကူးအသစ်တွေကို အေးအေးဆေးဆေး ထုတ်ပြောလိုက်လို့ ရတယ်။ Corporate မှာကျ တော်ရုံတန်ရုံ ပြောဖို့ မလိုသလို ပညာပိုင်း၊သဘာပိုင်းအရ တော်တော်ကြီး ရင့်ကျက်မှသာ ကိုယ့်စကားက တာသွားမယ့် ပုံ ပေါ်တယ်။ နောက်တစ်ခုကလဲ စိတ်ကူးအသစ် ထုတ်ဖို့ မလွယ်တာပဲ။ ဘယ် process ကမှ ချက်ချင်း လက်ငင်း ကောက်ပြောင်းလိုက်လို့ မရဘူးလေ။ အဲဒါဆိုတော့ ကိုယ့်အမြင် ထက် Project/Business Logic ဘယ်လို သွားနေသလဲ က ပိုအရေးကြီးလာတယ်။ ပထမ ၃ လ အတွင်း ရှင်သန်နိုင်အောင် ကိုယ့် Project နဲ့ အမြန်ဆုံး ရင်းနှီးအောင် ၊ ကိုယ့်ကို ပေးတဲ့ task တွေကို တာဝန်ကျေကျေ နဲ့ အမြန်ဆုံး လုပ်ပေးနိုင်အောင် ရုန်းကန်ရဖို့ပဲ ရှိတယ်။ Code Review ဒီတစ်ခုကတော့ Corporate မှာ senior