စွမ်းဇာနည် ရဲ့ “၁၅-မိနစ် အလို” သီချင်းကို ပြန်နားထောင်မိတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်ကျော် အချိန်ကာလကို ပြန်ရောက်သွားတယ်။ သီချင်းတွေက time traveller လုပ်ပေးနိုင်စွမ်း ရှိတဲ့ အရာတွေထဲက တစ်ခုပဲ။ အဲဒီအချိန်က မော်လိုက်မြို့လေးမှာ လျှပ်စစ်မီး ဆိုတာ မရှိဘူး။ နောက်ပြီး မီးစက် နဲ့ TV ရှိတဲ့ အိမ် ဆိုတာလဲ လက်ချိုးရေလို့ရတယ်။ အဲဒီ လက်ချိုးရေလို့ ရတဲ့ အိမ်အရေအတွက်ထဲမှာက အဖိုး အိမ်က တစ်အိမ် အပါအဝင်ပဲ။ အဖိုး အိမ်မှာက မီးစက်နှိုးပြီး ဇာတ်ကားတွေ ပြတယ်။ လာကြည့်တဲ့သူတွေက အချိုးကျ ပိုက်ဆံ ထည့်ရတဲ့ ပုံစံမျိုးပဲ။ အဲဒါတွေအားလုံးကို ကြီးချော (အန်တီချော) က ဦးဆောင်တယ်။ ညနေဦးပိုင်း ဆိုရင် ကြီးချောက အိမ်ရောက်လာပြီး ။ “ဆရာကြီးရေ ဒီည ကြည့်ကြဦးမလား ၊ ဘယ်သူ့ ဇာတ်ကား အသစ်ထွက်တယ်လေ” ဆိုပြီး ရောက်လာတာပဲ။ အဲဒီတုန်းက စိုးပြည့်သဇင်က အဖိုး favorite actress ထဲမှာ ပါတယ်။ အဖိုး အိမ် ရောက်မှ ဟိန်းဝေယံ တို့ ဂျွန်ကို တို့ မင်းသား အစုံ ဗမာကား ကြည့်ဖူးတော့တာပဲ။ ဗမာကား တစ်ကားလုံးကို သေသေချာချာ ကြည့်ခဲ့ရတယ် ဆိုတာလဲ အဖိုး အိမ်မှာ နောက်ဆုံးပဲ။ အဲဒီနောက်ပိုင်းကတည်းက ဗမာကား မကြည့်ဖြစ်တော့တာ။ စကားပြန်ဆက်ရရင် အဲဒီလို မီးစက်နှိုးဖို့ကို ကျနော်က ရေသန့်ဗူးလေးနဲ့ ဓါတ်ဆီသွားသွားဝယ်ရတတ်တယ်။ များသောအားဖြင့် ကြီးချော နဲ့ သွားရတာ များပါတယ်။ ဓါတ်ဆီဆိုင် နဲ့ VCD အငှားခွေဆိုင်က သိပ်မဝေးဘူး ။ ကြားထဲမှာ “ပိုင်” ကျူရှင်ပဲ ခြားတယ်။ ဓါတ်ဆီက ၁၀၀၀ ဖိုးလောက် ဝယ်ရတယ် လို့ ထင်တာပဲ။ အဲဒါဆို ဇာတ်ကား တစ်ကားစာ ကြည့်ပြီး နဲနဲ ကျန်တတ်တယ်။ ဒါကြောင့် တော်ရုံတန်ရုံ နဲ့ အငြိမ့်တခွေလုံး ကြည့်ဖို့ မီးစက် မနှိုးတတ်ဘူး။ ဇာတ်ကားမစခင် ၁၅ မိနစ် လောက်လေး အငြိမ့်ဖွင့်တာမျိုး ရှိတယ်။ အဲထဲမှာမှ ရှားရှားပါးပါး စွမ်းဇာနည် အငြိမ့်ကို အစ-အဆုံး မီးစက်နှိုးပြီး ကြည့်ခဲ့တာ